Vancouver

We zijn in Vancouver, jeej! Momenteel lig ik in bed met de laptop op schoot en doe heel erg mijn best om wakker te blijven tot wat ik een acceptabele tijd vind voor een heel klein middag slaapje. En nee dat is niet om 11u ’s ochtends, tot mijn groot verdriet. De vlucht ging prima. We werden weer getrakteerd op dezelfde zalige gortdroge falafel salade als op de eerste vlucht. En wat een feest! We werden er drie keer uitgepikt voor een ondervraging over onze reisplannen. Het begon al in IJsland(!) waar we door de grondsteward aan een verhoor onderworpen werden, en ging in Vancouver vrolijk verder. Ach ja, we zijn binnen, dat is alles wat telt! Voor we vertrokken hadden we nog een kleine situatie. We waren vergeten om vroegtijdig in te checken en hadden nu geen plaatsen meer naast elkaar. Dat word wel ongezellig op zo’n lange vlucht. Dus zeuren en smeken geblazen bij alle info balies tot aan de gate. De eerste kon niks voor ons doen en stelde een upgrade naar businessclass voor. Die bleek €1000 per ticket! De dame bij het tweede balie kantoortje kon iets meer en plaatste ons achter elkaar aan het gangpad. Maar bij de derde balie was het raak, deze dame kon ons wel naast elkaar plaatsen, jeej! De aanhouder wint! Als bonus hadden we wat aanspraak met onze buurman, een fysisch natuurkundige die bezig was om “dark matter” te zoeken met behulp van Bolzmann-vergelijkingen. Het uitzicht vanuit het vliegtuig over Groenland was spectaculair! Helaas wordt ik wel altijd verkouden van de vliegtuigairco, en vergeet ik altijd om dropjes mee te nemen tegen die verkoudheid. Deze keer had ik geluk want jawel.. drop blijkt ook een IJslandse specialiteit en op het vliegveld kon ik nog mooi een grote zak kopen uit de taxfreeshop ( en hier zit er standaard geen varkensgelatine in, joepi) Maar goed, het bleek mosterd na de maaltijd want ik was al verkouden van de eerste vlucht naar IJsland toe en de tweede, veel langere vlucht maakte het er niet beter op. Toen we begonnen te dalen merkte ik dat er tijdens de vlucht vocht achter mijn trommelvlies gekomen was en ik niet meer kon klaren. Shit, dat doet pijn! Snel een bekertje op mijn oor gezet en met spanning zitten wachten en hopen dat m’n trommelvlies niet zou knappen. Gelukkig bleef alles heel maar aiaia, niet prettig!

De afgelopen dagen waren vermoeiend. Ik had naast mijn verkoudheid, hoofd en gezichtspijn, ook last van een jetlag, alsof er een mistbank in mijn hoofd hing. Slapen lukt ook nog niet echt. Ik ben tot nu toe elke nacht rond 4u weer helemaal wakker, dan is het hier al licht en begint de skytrain te rijden. Zelfs oordopjes en onze zelf in elkaar genaaide oogmaskertjes met lavendel uit m’n mama’s tuin werken niet. Ik volg braaf alle anti-jetlag tips op (eigenlijk gewoon wat je altijd moet doen, veel water, gezond eten, weinig alcohol en op tijd naar bed) behalve die van “geen koffie” , dat gaat te ver hoor, echt wel koffie na al die horrorkoffie in IJsland! Veel tijd om slaap in te halen hebben we nog niet gehad. De maandag en dinsdag zijn we bezig geweest met het vrij krijgen van de motoren. Natuurlijk bleek er bij de eerste keer het één en ander te missen aan papierwerk en de motoren waren ook nog niet ingeklaard door de douane. Dus met een stapel papierwerk i.p.v. onze motoren weer weggestuurd. Alles netjes opgelost en de dag erop hadden we wel succes. Motoren werden uitgeladen.  Altijd een spannend moment als je de motor weer in elkaar hebt gezet om hem dan te starte en te kijken of hij het echt weer doet. Die van mij deed het na een paar keer starten, waarna we naar het tankstation konden rijden, die van Erik had achteraf toch te weinig benzine om hem te starten, en ook de accu had wat moeite, gelukkig kregen we onderweg naar het tankstation hulp van twee zeer vriendelijke Canadezen die startkabels hadden en het laatste restje benzine even naar de goede kant schudden zodat we het tankstation precies konden halen. Het was fijn om te zien dat alles veilig was aangekomen want het zat me niet helemaal lekker. We werden van te voren gewaarschuwd dat er wel eens gejat werd en dat we ze goed moesten inpakken. We hadden beide motoren vastgezet in een eigen stalen frame wat we voor een doos gebak bij Motoport mochten afhalen. Vervolgens hebben we ze betimmerd. Maar toen ze opgehaald werden en in de vrachtwagen getild bleken die platen toch niet zo goed vast te zitten. Als noodoplossing nog snel wat spanbanden er omheen gedaan. Maar omdat het shipping bedrijf ons had toegezegd dat de pakketten geseald zouden worden in plastic dachten we dat het wel goed zou komen. Helaas toen we ze daar achteraf naar vroegen bleek dat sealen helemaal niet te kunnen. Gelukkig zagen we toen we ze ophaalden dat iemand keurig overal nieuwe schroeven in geboord had en het extra goed vastgemaakt met touw. Fijn! Dank u wel!  Het is fijn om onze vertrouwde motoren en al onze spulletjes weer bij ons te hebben al barst ons kleine hostelkamertje nu wel uit z’n voegen van alle spullen.

Nu hebben we eindelijk een beetje tijd om bij te komen. En dat is wel nodig ook. Mijn verkoudheid is langzaam minder aan het worden maar ik ben nog steeds heel erg moe. Het is ook wel een intense week zo, zeker met die IJsland reis er tussen. We zijn vandaag precies een week geleden uit Amsterdam gevlogen maar hebben nog geen dag rust genomen. Mijn stappenteller slaat de hele week al groen uit! Erik had op zelfs op één dag 17km gelopen zonder dat hij het door had. Eigenlijk hadden we een dagje niks moeten doen maar we zijn maandag ochtend meteen (nadat we zondagavond aangekomen waren) al om 6u s’ochtends op pad gegaan.  Gister kwam ik mezelf even goed tegen. Op onze eerste “vrije” dag gingen we skaten, er zit een enorm skatepark hier vlakbij het hostel. Daarna met de skytrain naar Vancouver Downtown en vanaf daar naar het Stanley park lopen. Daar zouden mooie totempalen staan die ik wilde zien, en het was lekker aan zee. Maar eigenlijk was ik al moe na het skaten, maar ja ik wilde nu eindelijk wel eens wat van Vancouver zien… Eenmaal in Stanley park was het super warm en we hadden nog niet gelunched. Ineens kwam alle vermoeidheid er uit. Eenmaal terug lopend richting de tram viel ik bijna flauw. Rillend en zwetend met spaghettibeentjes ging ik de bus in. Ik voelde me zo beroerd. Natuurlijk was dat midden in een drukke winkelstraat en moesten we toen nog één bus en twee metro’s en een heel stuk lopen terug naar het hostel. Nergens was er plaats om even te liggen en alle snacks had ik al opgegeten. De hele terugweg heb ik me vreselijk flauw gevoeld en moest om de zo veel tijd even met m’n hoofd naar beneden. Uiteindelijk zonder onderuit te gaan het hostel gehaald maar man man, echt niet fijn! Daar een enorm bord pasta gegeten waar ik gelukkig snel weer van op knapte. Nu ben ik alleen nog heel erg moe. Vandaag ben ik wel verstandig en blijf in en rond het hostel. Downtown Vancouver was trouwens wel leuk, en Stanley park ook, tot de totempalen hebben we niet gehaald maar we zagen wel onze eerste bold eagle en er zwom een zeehond in de haven.

Gelukkig is het hier heel gezellig. We zitten dus in een hostel jajaja. Zo’n echte, met backpackers enzo. En van die bordjes op de koelkast dat je je eten moet labelen met je checkout datum erbij en dat je echt wel je afwas meteen moet afdrogen en niet laten staan in de hoop dat een ander dat dan maar doet omdat die toch ook wil koken, haha. Nostalgie! Wel in een privé kamer hoor. De slaapzalen zijn we inmiddels een beetje ontgroeid. Maar het is niet zo’n feestboel hier. Sterker nog, er zitten best wel veel reizigers van onze leeftijd en zelfs nog eenmotor reiziger uit Singapore. We doen dit wel vaker zo en het bevalt best. Een privé kamer in een hostel is vaak goedkoper en minder onpersoonlijk dan een hotel. Een groot voordeel is dat je zelf kan koken en je hebt een beetje aanspraak. We hebben al allerlei mensen ontmoet hier, een meisje uit Hongkong die meegedaan heeft aan de demonstraties op dit moment daar en daar nog helemaal vol van is. Een Taiwanese English teacher, een 17 jarige Amerikaan die voor het eerst z’n eigen land uit is “OMG this is sooo interesting, you are all from different places in the world” En momenteel krijgt Erik samen met onze Singaporese vriend kookles van een Mexicaan… ik heb net even polshoogte genomen, ze koken de ui en de knoflook in het kookwater van de pasta, dat vind ik nou interesting (!)  Ons hostel ligt in een gezellige Aziatische mengelmoes wijk. Overal lopen mensen met een Indiase achtergrond, de vrouwen in prachtige jurken en de mannen met tulbanden. Ook lopen er heel veel Chinezen en ik maak me elke keer zorgen als er van die stokoude Chinese mannetjes oversteken en het stoplicht weer gaat aftellen, halen ze het of niet? Dat kan je die mensjes toch niet aandoen!

Erik heeft trouwens geen jetlag. Zegt ie.. maar hij vergeet al 3 dagen z’n spullen. Maandag na zijn douane bezoek belde hij bedroefd op omdat hij z’n jas weer kwijt was. Vervolgens is hij opnieuw langs de loods, de douane en de supermarkt gegaan om hem  te zoeken. Die lag beneden in de hostel keuken en had hij gewoon helemaal niet meegenomen. Ook dinsdag kwam ik er bij de bushalte achter dat hij weer z’n jas vergeten was. Terug rennen om die op te halen. Eenmaal weer terug bij de bushalte bleek hij ook z’n geld vergeten te zijn, weer terug naar het hostel… geen jetlag dus…! Maar samen redden we het wel. Hij zoekt alle metro routes uit want dat vind ik nu te verwarrend, en ik let op zijn spullen haha, teamwork!

Als ik genoeg opgeknapt ben rijden we verder. We houden al een paar dagen het nieuws in de gaten. Op de route naar boven gebeuren minder leuke dingen op het moment. Een man vermoord en ook een Australisch / Amerikaans koppel dat op reis was. Twee jonge mannen van 18 en 19 die eerst vermist waren zijn inmiddels als verdachten bestempeld van iig de eerste moord. Ze zijn voortvluchtige en er is een klopjacht op ze geopend. Niet zo fijn allemaal. Hier is het het gesprek van de dag op het moment en ook de andere motorreiziger die die kant op wil kijkt nog even de kat uit de boom. Het lijkt er gelukkig wel op dat ze naar het Oosten van Canada gevlucht zijn. Waarschijnlijk gaan wij lekker eerst naar Vancouver Island.