Boulogne-sur-mer is een stad met twee gezichten. Als je er vanaf zee naartoe vaart zie je een hoop chique villas op de heuvels rondom het centrum. Het heeft een prachtige oude wijk waar je een wandeling kan maken rondom de Notre dame, het fort, en de oude stadsmuren. Het heeft ook een modern centrum, met één chique winkelstraat waar je prijswinnende kaaswinkels en chocolatiers vindt. Maar tot onze verbazing werden we er wel meerdere keren aangesproken door bedelaars en daklozen. En zodra je een hoekje van de chique straat omloopt zie je een hoop vervallen en verwaarloosde huizen. In de haven treffen we hetzelfde contrast. Het moderne havengebouw is van alle gemakken voorzien. Bar, sanitair en laverie met nieuwe wasmachines en droger waar je een schrikbarende 10 euro voor moet betalen (dus 20 in totaal!). De duurste tot nu toe. Je weet dat je in Frankrijk bent als je in het kantoor van de havenmeester gelijk een enorme vitrine treft met de lokale specialiteiten inclusief chique wijnen en eendenlever paté. De haven zelf daarentegen is de meest aftandse die we tot nu toe bezocht hebben. Alles kraakt en piept, de koppelplaten van de steiger klappen op elkaar en dat geeft ‘s nachts, als het vloed word, een enorme herrie. De steigerpalen zijn behoorlijk verweerd, er groeien allemaal varens uit, het is wel prachtig om te zien. De vriendelijke bootbuurman waarschuwt ons voor ratten en voor vlijmscherpe vishaakjes die op de steigers liggen en waar de meiden zich aan open zouden kunnen halen. Er zitten gaten in de steigerplanken en sommige vingerpieren zijn losgebroken en weer aan de steiger geknutseld met spanbanden. Toen we hier een paar dagen geleden aanlegden bleken er net waar we wilde liggen een aantal kikkers afgebroken te zijn, dus dat zorgde even voor wat uitdaging.
Maar, belangrijker op dit moment, het is wel een goed beschutte haven. Het ligt ongeveer een kilometer stadinwaards en dat is net waar we naar opzoek waren. We zijn namelijk op de vlucht voor (ex)orkaan Kirk. Of wat daar straks nog van over is. En om te voorkomen dat de havens straks al vol liggen en het ook onzeker is wat en wanneer er komt, zijn we er liever vroeg bij.
We zijn hier heen gevaren, vanaf Blankenberge via Duinkerke en Calais. Het bleef stormen en regenen in Blankenberge. Nog twee dagen lang zaten we binnen. Om er toch even uit te zijn had ik mijn zinnen gezet op “iets vinden voor de zeeziekte van Tess” Ik heb al het nodige geprobeerd om haar zichzelf beter te laten voelen maar het lijkt nog niet te helpen. Buiten zitten en naar de horizon kijken, gemberthee en gekonfijte gember haalde weinig uit. De acupressuur armbandjes die ik voorhanden had blijken voor kindjes vanaf 3 jaar. En de zeeziekte tabletten die we mee hadden mogen voor haar leeftijd alleen in overleg met een arts. Tijd voor iets anders dus. Bij de drogist bleken ze geen medicijnen te mogen verkopen. Maar bij de apotheek werd ik vriendelijk geholpen door de Braziliaanse dame achter de balie. Ze had duidelijk een passie voor haar beroep en liet me vol enthousiasme alle middeltjes zien die ze in huis had. Uiteindelijk ging ik terug naar de boot met twee pakjes homeopathische tabletten en twee pakjes met wat sterkers om achter de hand te houden. Onderweg terug pikte ik ook nog even wat extra lesmateriaal mee uit de boekhandel voor Yolien. Ze vindt bootschool erg leuk en gaat als een malle door mijn zorgvuldig samengestelde lespakket heen. Dus kon ik de laatste kans om aan Nederlandstalig materiaal te komen niet laten schieten. Onderweg terug naar de boot zag ik dat de barretje en cafés helemaal volgelopen waren met mensen. Op een regenachtige doordeweekse middag, tijdens lunchtijd. Wat een gezelligheid, we zijn toch al een beetje naar het zuiden aan het varen dus.
Op dag drie konden we eindelijk weer naar buiten. Dat was prettig want al was het niet koud in de boot (isolatie vanaf de waterlijn), we hadden toch wel last van condens. De was die ik nog even snel had gedaan voor het ging stormen, moest noodgedwongen binnen opgehangen worden en was na drie dagen nog niet droog.
Om de kinderen eerst even stoom te laten afblazen en om de zee wat te laten kalmeren na de storm gingen nog een dagje op stap. Eerst naar het huisje van Majutte. Een oud vissershuisje uit 1775, nu een koffietentje en museum. Het stond er een beetje verloren bij tussen de grote flats. Binnen werden we hartelijk ontvangen door eigenaar Peter, die ons meteen van alles vertelde over de geschiedenis van het huisje. Het huisje zelf stond vol met gedoneerde snuisterijen. Met z’n 4e op een zeilboot wonen is soms krap, maar in dit minuscule huisje sliep een gezin met 12 kinderen! In de achtertuin bestelden we warme chocolademelk en verwenkoffie. Koffie met allemaal lekkers, snoepjes, spekjes, koekjes en voor ons een advocaatje en een knalgroene heksenlikeur gemaakt van kervel met 50 % alc. Tsja je moet toch de lokale specialiteiten uitproberen als reiziger. Hup in de warme chocolademelk ermee. De meiden vermaakte zich prima met een speurtocht naar speelgoed muizen die verstopt waren. Tot grote hilariteit liet Peter ook nog zo’n muisje uit de lucht zakken precies op het hoofd van één van de andere gasten die rustig koffie zat te drinken en zich rot schrok. Bij de meiden kon hij niet meer stuk en Yolien had het er nog dagen over.
Vanaf het huisje liepen we terug over het strand dat bezaaid lag met oorkwallen om vervolgens een reuze pizza af te halen bij een klein Italiaans pizzeriaatje aan de boulevard. We hadden een pizza besteld voor 3 personen, maar de pizza die we kregen was zo groot dat we er met z’n 4e twee keer van konden eten, ’s avonds en de volgende dag met de lunch.
’s Avonds kregen we bezoek van Jean Heylbroeck zelf. Hij kwam ons bedanken voor het aanschaffen van zijn boek. Het was leuk om hem toch even te spreken. Inmiddels is hij al 80, maar klimt nog steeds in zijn eigen mast! Zoals ik al in het vorige blog vermeldde voer hij de wereld rond zonder alle moderne apparatuur die wij nu hebben. Ontzettend moedig vind ik, ik heb z’n boek nog niet uit maar vind het nu al echt een aanrader (het zal ook niet voor niks zijn dat het al 12x is uitgebracht). Het is met humor geschreven. De volgende ochtend kwam hij ons helpen bij het wegvaren en uitzwaaien.
Van Blankenberge voeren we naar Duinkerke. We hadden grotendeels stroom mee en de wind kwam uit het noorden, met een uitgeboomde fok en al het grootzeil op, surften we met 8 knopen van de golven af. Ons bootje spinde van plezier. Het zonnetje scheen heerlijk en Tess was niet meer zeeziek. Begin van de middag lagen we in Duinkerke en hesen we het Franse gastenvlaggetje. We hadden het laatste plekje aan de kade en die middag konden we eindelijk weer eens lekker buiten in de kuip zitten. De volgende dag voelde Erik zich niet lekker, buikpijn en moe maar verder niet ziek. Toch de stress van de afgelopen tijd waarschijnlijk. De laatste weken zo tot aan het vertrek uit Nederland zijn ook ontzettend druk geweest. Alle “laatste” klusjes, werk tussendoor, de kinderen, nou ja alles bij elkaar zorgde er voor dat we stiekem al in geen weken meer een dagje rust hadden gehouden. Een dagje helemaal niks doen zou best fijn zijn inderdaad. Dus besloten we dat nu maar eens te doen, ondanks dat de omstandigheden heel goed waren om uit te varen. Grappig genoeg voel ik mezelf juist heel goed. De ‘last’ van het vertrekken is helemaal van me afgevallen. Ik kan nu veel meer genieten van het reizen en van alles onderweg. Ook de spanning voor het op zee varen is minder. Ik heb meer energie en voel me vrolijker en licht. Die dag deden we lekker helemaal niets, althans Erik. Ik heb de boot schoongemaakt, wasjes gedraaid, de vuurtoren getekend en tenslotte toch ook rustig een boek gelezen met de zon op mijn gezicht. ’s Avonds aten we ribbelfriet met Franse mayonaise, Yolien vond het helemaal niks! In de haven liep een Franse oma rond die Yolien en Tess wel schattig vond, telkens als ze langsliep riep ze “Coucou mon petite”. Tess vond het wel een grappig spelletje. Toen ik na het eten nog even met Tess op schoot in de kuip zat kreeg de buurboot bezoek van een vriend. De beste man wilde zich nog even omkleden voor hij aan boord stapte en stond net in zijn rode boxer op de kade toen Tess haar hoofdje boven de buiskap uitstak en keihard “COUCOU” naar de man riep. Ik kon wel even door de grond zakken maar de man, die zich in eerste instantie een hoedje schrok, kon er gelukkig om lachen dus deed ik dat ook maar.
Na ons dagje relaxen volgde een onrustige nacht. Vliegtuigen vlogen af en aan en een helikopter cirkelde rondom. “Dat kan niet veel goeds beteken” dacht ik nog. We waren ons bewust dat er op deze plek veel vluchtelingen vertrekken in rubberbootjes in een poging Engeland te bereiken. We hadden er ook weleens over gesproken wat we zouden doen als we ze tegen zouden komen. Maar dat dat echt zou gebeuren hadden we niet verwacht. Toen we ’s ochtends wakker werden voerde er een reddingsboot binnen vol met vluchtelingen, mannen, vrouwen en kinderen in thermodekens gewikkeld. Het was heftig om te zien. Toen we daar een beetje van bekomen waren voeren we zelf de haven uit. En nog geen kwartier onderweg kwam de volgende reddingsboot binnen, weer een dek vol vluchtelingen in thermodekens. Veel te veel voor het rubberbootje dat er achter mee gesleept werd. Het was schrijnend om te zien hoe slecht voorbereid deze mensen waren. Geen van allen droeg een zwemvest of kleding die genoeg beschermde tegen de kou. Als je langs de Franse kust vaart, zie je Engeland liggen. Het lijkt op die manier maar een kippeneindje. Dat is het alleen niet, en het was ook nog eens enorm koud (6 graden). Toen we ’s avonds in het nieuws lazen dat er drie volwassenen waren omgekomen en een kindje van 2 overleden was aan onderkoeling waren we echt even van slag.
De daaropvolgende nacht sliepen we rustig aan een meerboei in de havenkom van Calais. Van Calais zelf hebben we niks gezien behalve de grote ferry’s die heen en weer voeren. Op zich ook al genoeg vermaak voor de meiden. Van Calais voeren we naar Boulogne-sur-Mer. Wederom hadden we stroom mee en deze keer halve wind. Met één rif in het zeil liep de snelheid op naar 9.5. Het ging heel lekker en we sproken over het rif er uithalen. Toen herinnerde ik me een uitspraak van één van de instructeurs van de Sea survival cursus die we deden. “Denk je er over een extra rif te zetten, doe het meteen”, “Denk je er over het rif er uit te halen, neem nog maar een kop koffie” Dus we namen nog een kop koffie. En dat bleek een goede beslissing. Want toen we cap gris rondde nam de wind ineens erg toe met hele sterke vlagen, de golven werden stijl en groot en in plaats van het rif er uit te halen plaatsten we er twee bij en rolden de fok een flink eind in. Het laatste stuk naar Boulogne was een heel stuk oncomfortabeler.
Nu liggen we dus hier. Te wachten op wat komen gaat. Erg bezorgd zijn we niet, we liggen hier goed en we zijn ook niet alleen. Er zijn meerdere schuilende boten, waaronder een Frans gezin met twee kids in dezelfde leeftijd, die ook naar het zuiden gaan. We houden het weer goed in de gaten en bedenken ondertussen wat voor maatregelen we zullen nemen bij welke omstandigheden. Ondertussen vermaken we ons hier trouwens best. Er is ontzettend veel street-art en voor de eerste dag had het reismeisje hier een wandelroute uitgestippeld. We begonnen op de gezellige boulevard met een crêpe aux chocolat die we vervolgens in de speeltuin opaten. Speeltuinen zoeken is hier vaste prik na een paar dagen veel zeilen. Toen langs een aantal mooie stukken street-art, naar die goede fromagerie, waar we de vriendelijke kaasboerin een selectie zalige kaasjes voor ons lieten uitzoeken waar we nu al drie dagen van aan het genieten zijn. Vervolgens langs de chocolatier waar de meiden zich vergaapten aan al het lekkers en we ook het één en ander mochten proeven. Langs nog meer street-art naar de biowinkel om eindelijk weer eens wat onbespoten groenten en fruit in te kunnen slaan. Die biowinkel vervolgens zo snel mogelijk weer uit omdat de meiden met hun kinderkarretjes de boel onveilig maakten en allerlei onnodige dingen aan het inladen waren.
Gister bezochten we het Nausicaa. Eén van de grootste aquaria ter wereld. Eigenlijk bezoeken wij uit principe geen dierentuinen of aquaria vanwege het vaak twijfelachtige dierenwelzijn. Maar deze had verschillende diervriendelijke keurmerken dus besloten we het een kans te geven. De meiden hebben enorm genoten, vooral het grote aquarium met de haaien en zelfs een manta-rog was indrukwekkend. Daar had ik zelf ook nog wel uren kunnen kijken, vooral met de zweverige muziek op de achtergrond was het bijna meditatief. Maar ook de ‘koraalriffen’ vol kleurige visjes deden Tess af en toe een dansje doen van plezier. Het was erg leuk en educatief. We kwamen ogen en eigenlijk ook tijd te kort. Na afloop heb ik nog het één en ander aan lesmateriaal gevist uit de souvenirs winkel. Het thema van bootschool van deze week kunnen jullie wel raden. Verder hebben we films gedownload, een knutselpakket opgedoken en meer lekkers ingeslagen, en nu is het wachten geblazen.
Geef een reactie